Schlagwort-Archive: Himmel

Mutter / Modder (II)

Verfasst von Anita Volders.
Vorgetragen im Stauferkeller am 05.05.2014.

Onverjejßlich es ming Kengerzitt.
Wat litt se doch sue witt, sue witt.
Wenn de Mam dong met os beäne,
os vöör et Schloffejooeh noch seäne.
Entsenn mich an hör lejjv Jesech,
krigg ömmer noch ne Hazzensstech.

De Mam braht os d’r Hömmel noeh
hü froeg ich, woe es d’r Hömmel, woe?
Nue weäd ich ooet än minge Verstank
sätt, nöühm se mich wier ajjen Hank,
wanderet met mich dörch de Zitt op Eäde,
ich jlöüv, ich küüent e Kenk wörrem weäde.

Beänet, gauet andächtig ming Häng,
füehlt mich net luuter sue alleng,
een här Jesech küüent ich ouch leäse
e Zitat, womet se mich zereäht jeweäse:

“Et es bejster jät Schönns ze verlüse,
als wenn Du et nie hauts jehatt.”

Merssi an Anita Volders für die Erlaubnis ihren Vortrag zu veröffentlichen!

Es regnet / Et reent

Jeder kennt diese verregneten Tage an denen einem nichts anderes übrig bleibt als Daheim zu bleiben.

Das Gedicht ist von Hein Janssen. Vorgetragen von Therese Hellemann im Stauferkeller am 07.10.2013.

Do hürsch du et plattsche! Do hürsch du et klattsche!
Do siß du de Lüh dörchen Pöülchre plattsche.
Et reent, dat et juscht! Nu duckt mär der Kopp!
Nu louft mär, än spannt mär der Päreplü op!
Et blift jänge Fisel mie drüch aje Lief.
Et löuft sujar schulle et Appelwief!
Aen bau sönd de Stroesse at leeg noe än fer —
Mär alles dat laacht noch »Do siß du e Weer!«

Nun reent et met Strife. Et helt sich an’t sife.
Et zibbelt än dibbelt us dusend Pife!
De Beiss sökt hör au Jummischong at erus;
Aen wä net derdörch moss, dä blift ejjen Hus.
Der dreiden Daag reent et än kniest et nu at.
De Mösche sujar, die krijjen et satt!
Se setze verdresslich do ongerjen Daach,
Aen hant net a Schirpe noch Stritt mie Vermaach.

Nun blift et an’t risele, än helt sich an’t schmisele.
Aen hürt jar net op mie met Fisele än pisele.
Al jringens steät alles än schött met der Kopp.
Aen jahlt no der effejroe Hömmel erop.
De Luuet es pür Wasser! De Stroess weiernaass,
Aen Hömmel än Eäd e jruess Reenwasserfaass.
De Mensche se weede zo Freusche benoe —
Der schönnste — der fleddigste Landreen es doe.

Der Jruessvadder stell – hä sätt jo net völ,
Häm weed ouch su jau at der Kopp net mie döll.
Do setzt heä än hat sich en Pif aajemaat,
Aen freut sich, sulang häm et Uemmelche schmaat.
Hä bloest de bloe Wölksjre no’n Luuet eren:
Dat Reene — Jajoeh! — Et es net mie schönn.
Det Reene — Jajoeh! — Mör eänt es jewess:
Dat reent esu lang — bes et usjereent es! —

Aachen evening with rain
Merci an Therese Hellemann für die Erlaubnis ihren Vortrag zu veröffentlichen!